Hugo Alvar Henrik Aalto (3 Φεβρουαρίου, 1898 — 11 Μαΐου, 1976) ήταν Φινλανδικός αρχιτέκτονας και σχεδιαστής, αποκαλούμενος μερικές φορές «πατέρα του μοντερνισμού» Σκανδιναβικές χώρες. Η εργασία του περιλαμβάνει αρχιτεκτονική,έπιπλα, κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και γυαλικά.
Το Alvar Aalto γεννήθηκε μέσα Kuortane, Φινλανδία. Μελέτησε την αρχιτεκτονικήΠανεπιστήμιο του Ελσίνκι της τεχνολογίας από 1916 1921. Επέστρεψε Jyväskylä, όπου άνοιξε το πρώτο αρχιτεκτονικό γραφείο του μέσα 1923. Το επόμενο έτος πάντρεψε τον αρχιτέκτονα Aino Marsio. Το ταξίδι μήνα του μέλιτος τους Ιταλία σφράγισε έναν διανοητικό δεσμό με τον πολιτισμό Μεσογειακός περιοχή που επρόκειτο να παραμείνει σημαντική σε Aalto για το υπόλοιπο της ζωής του. Το Aalto κίνησε το γραφείο του προςΤουρκού το 1927, και την αρχισμένη συνεργασία με τον αρχιτέκτονα Erik Bryggman. Το γραφείο κινήθηκε πάλι το 1933, προς το Ελσίνκι. Το Aaltos σχεδίασε και έχτισε ένα κοινό σπίτι-γραφείο (1935-36) για τους σε Munkkiniemi, Ελσίνκι, αλλά αργότερα (1954-55) έχτισε ένα κατασκευασμένο επί τούτου γραφείο στην ίδια γειτονιά. Το Aino Aalto πέθανε το 1949 και το 1952 πάντρεψε τον αρχιτέκτονα Elissa Mäkiniemi (πεθαμένος 1994). Το 1957 σχεδίασαν και είχαν χτίσει ένα θερινό εξοχικό σπίτι, το αποκαλούμενο πειραματικό σπίτι, για τους σε Muuratsalo, όπου πέρασαν τα καλοκαίρια τους. Το Alvar Aalto πέθανε στις 11 Μαΐου 1976, μέσαΕλσίνκι.[1]
Σταδιοδρομία
Αν και θεωρείται μερικές φορές όπως μεταξύ των πρώτων και περισσότερων επιδρόντων αρχιτεκτόνων σκανδιναβικού μοντερνισμός, μια πιό προσεκτική εξέταση των ιστορικών γεγονότων αποκαλύπτει ότι Aalto (ενώ ένας πρωτοπόρος στη Φινλανδία) πολύ ακολούθησε και είχε τις προσωπικές επαφές με άλλους πρωτοπόρους στη Σουηδία, και ιδιαίτερα Gunnar Asplund και Sven Markelius. Ποιοι αυτοί και πολλές άλλες εκείνης της γενεάς στις σκανδιναβικές χώρες είχαν από κοινού ήταν ότι άρχισαν από μια κλασσική εκπαίδευση και σχεδίαζαν αρχικά στον αποκαλούμενο Σκανδιναβικό Classicism ύφος πρίν κινείται, προς το τέλος της δεκαετίας του '20, προς το μοντερνισμό.
Σε περίπτωση Aalto αυτό συνοψίζεται από Βιβλιοθήκη Viipuri (1927-35), το οποίο επέρασε από έναν μετασχηματισμό από μια αρχικά κλασσική πρόταση εισόδων ανταγωνισμού στο ολοκληρωμένο υψηλός-νεωτεριστικό κτήριο. Η ανθρωπιστική προσέγγισή του είναι στα πλήρη στοιχεία εκεί: το εσωτερικό επιδεικνύει τα φυσικά υλικά, τα θερμά χρώματα, και τις κυματιστές γραμμές. Το πρόγραμμα βιβλιοθήκης Viipuri διάρκεσε οκτώ έτη, και κατά τη διάρκεια εκείνου του ίδιου χρόνου σχεδίασε επίσης το κτήριο Turun Sanomat (1929-30) και το σανατόριο Paimio (1929-33). Κατά συνέπεια, η Turun Sanomat ανακοινωμένη Aalto κίνηση οικοδόμησης πρώτου προς το μοντερνισμό, και αυτό μεταφέρθηκε έπειτα και στο σανατόριο Paimio και στο τρέχον σχέδιο για τη βιβλιοθήκη. Αν και το κτήριο Turun Sanomat και το σανατόριο Paimio είναι συγκριτικά καθαρές νεωτεριστικές εργασίες, ακόμη και έφεραν τους σπόρους του θέματός του μιας τέτοιας προσέγγισης και μιας κίνησης προς να τολμήσουν, συνθετική τοποθέτηση.
Το Aalto ήταν μέλος d'Architecture Moderne Internationaux Congres, στο δεύτερο συνέδριο στη Φρανκφούρτη το 1929 και το τέταρτο συνέδριο στην Αθήνα το 1933. Ήταν όχι πριν από την ολοκλήρωση του σανατορίου Paimio (1929) και της βιβλιοθήκης Viipuri (1935) ότι επέτυχε αρχικά την παγκόσμια προσοχή στην αρχιτεκτονική. Η φήμη του αυξήθηκε στις ΗΠΑ μετά από την κρίσιμη υποδοχή του σχεδίου του για το φινλανδικό περίπτερο 1939 παγκόσμια έκθεση της Νέας Υόρκης, περιγραμμένος κοντά Frank Lloyd Wright σαν «εργασία της μεγαλοφυίας».
Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η φήμη Aalto σφραγίστηκε με το συνυπολογισμό του στη δεύτερη έκδοση Sigfried Giedion«επιδρόν βιβλίο του s στη νεωτεριστική αρχιτεκτονική, Διάστημα, χρόνος και αρχιτεκτονική: Η αύξηση μιας νέας παράδοσης (1949), στο οποίο Aalto έλαβε περισσότερη προσοχή από οποιοδήποτε άλλοδήποτε νεωτεριστικό αρχιτέκτονα, συμπερίληψη LE Corbusier. Στην ανάλυση Aalto του, Giedion έδωσε την πρωτοκαθεδρία στις ιδιότητες που αναχωρούν από την άμεση λειτουργία, όπως η διάθεση, ατμόσφαιρα, ένταση της ζωής και ακόμα και «εθνικά χαρακτηριστικά», δηλώνοντας ότι «η Φινλανδία είναι με Aalto οπουδήποτε πηγαίνει».
Τα βραβεία του Aalto περιέλαβαν το βασιλικό χρυσό μετάλλιο για την αρχιτεκτονική από Βασιλικό ίδρυμα βρετανικών αρχιτεκτόνων(1957) και το χρυσό μετάλλιο από Αμερικανικό ίδρυμα αρχιτεκτόνων (1963).
Εργασίες
Ευρύς τομέας Aalto της δραστηριότητας που κυμαίνεται από έπιπλα και γυαλικά σχέδια αρχιτεκτονική και ζωγραφική. Vase του τα σχέδια είναι παγκοσμίως διάσημα. Έφηυρε μια νέα μορφή τοποθετημένων σε στρώματα επίπλων κλίση-κοντραπλακέ μέσα 1932. Τα έπιπλα Aalto κατασκευάζονται κοντά Artek, μια επιχείρηση Aalto ομο-που ιδρύεται με τη σύζυγό του Aino Aalto, Maire Gullichsen (Ahlström - οικογένεια Gullichsen) και nils-Gustav Hahl. Τα γυαλικά Aalto (Aino καθώς επίσης και Alvar) κατασκευάζονται κοντάIittala. Η σταδιοδρομία του Aalto εκτείνεται τις αλλαγές στο ύφος από τον προ-μοντερνισμό (Σκανδιναβικό Classicism) στον καθαρολόγο Διεθνές ύφος Μοντερνισμός σε μια συνθετικότερη και ιδιοσυγκρασιακή προσέγγιση.
