Θερμομόνωση

Νομάδες στη αρχή, χωρικοί - καλλιεργητές στη συνέχεια, αστοί ιδιοκτήτες διαμερισμάτων πιο μετά,  μέχρι τις αρχές του αιώνα μας, οι άνθρωποι ακολουθούσαν την εξής στρατηγική για το ξεπέρασμα  του κρύου, στα σπίτια - κελύφη που κατασκεύαζαν: Θέρμαιναν μόνο ένα χώρο, μι μια σόμπα ή ένα τζάκι. Εκεί περνούσαν τις περισσότερες ώρες τους  και όταν ερχόταν η ώρα του ύπνου, όσοι δεν χωρούσαν να κοιμηθούν κοντά στην εστία ζέστης,  χρησιμοποιούσαν διπλανά και μη θερμαινόμενα δωμάτια, στα οποία καλύπτονταν με βαριά  μάλλινα ή δερμάτινα παπλώματα.

Οι αγρότες είχαν και μια συμπληρωματική στρατηγική. Ενσωμάτωναν, συνήθως  στη βορινή   κάτοψη του σπιτιού τους, μια αποθήκη ή ένα στάβλο και έτσι δημιουργούσαν  ένα χώρο  ανάσχεσης σε επαφή με τον κύριο χώρο κατοικίας, που βοηθούσε στην επίτευξη  καλύτερων  συνθηκών θερμικής άνεσης. Οι τοίχοι των κτηρίων αυτών είχαν δε ικανοποιητικό  πάχος  (πολύ μεγαλύτερο των σημερινών), οπότε ο συντελεστής χρονικής υστέρησής τους,  ήταν  σαφώς καλύτερος από τους σημερινούς. Σ' ένα τοίχο πέτρινο των 60 και 80 εκατ. η ζέστη ή το κρύο, αντίστοιχα, "έμπαιναν"  χοντρικά  σε διπλάσιο ή τριπλάσιο χρόνο, σε σχέση με έναν σημερινό των 10 ή των 20 εκατ . τοίχο  από τούβλα, με ελαφριά μόνωση! Η τακτική αντιμετώπισης της ζέστης ήταν περίπου αντίστοιχη και επιτυγχάνετο  και με τη  χρήση ιδιοκατασκευών (αιολικές καμινάδες, κάλαφ, σκίαστρα, στέγαστρα,  πέργκολες κ.λ.π.) Όλα όμως ανατράπηκαν, πρώτα μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, που οδήγησε  εκατομμύρια  ανθρώπους να συρρεύσουν στα μεγάλα αστικά κέντρα (για λόγους ασφαλείας)  και να  αναζητήσουν στέγη σε πολυώροφα (και συχνά κακοκτισμένα κτήρια!) και μετά,  αμέσως  μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1973, που έβαλε, για πρώτη φορά στην   αμέριμνη  ανθρωπότητα, τα διλήμματα σχετικά με την εξοικονόμηση ενέργειας και την  εξάντληση  των πλουτοπαραγωγικών πόρων της γης. Στα 1974 εμφανίζονται, λοιπόν και οι πρώτοι κανονισμοί θερμομόνωσης στις  Ευρωπαϊκές  χώρες (Γαλλία, Γερμανία) με στόχο μέσα από την σωστή θερμομόνωση κτηρίων  την  εξοικονόμησης ενέργειας. Στην Ελλάδα, η συζήτηση ξεκινάει το 1979 (χρονική  υστέρηση 5 χρόνων, άρα καλά σχετικά!) και στις 04/07/1979 (ΦΕΚ 362)  επιβάλλεται  η θερμομόνωση όλων των νέων κτηρίων. Σταδιακά όμως, στα μέσα  της δεκαετίας του 80, η Ευρώπη ανακαλύπτει, (μαζικά!!) και μια άλλη συνιστώσα  πέρα από την θερμομόνωση, που είναι η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική. Αυτή μας διδάσκει, όχι μόνο να θερμομονώνουμε τα σπίτια, αλλά και να τα  προσανατολίζουμε  σωστά σε σχέση με τον ήλιο (χειμωνιάτικο και καλοκαιρινό)  αλλά και με τους επικρατούντες  ανέμους. Τέλος στα τέλη της δεκαετίας του 80,  η Ευρώπη, βάζει και μιαν άλλη τελευταία  συνιστώσα, που δεν είναι άλλη από την οικολογική δόμηση, που με απλά λόγια μας λέει,  ότι: "τι νόημα έχει να εξοικονομήσουμε ενέργεια, όταν τα υλικά (θερμομονωτικά π.χ.)  που χρησιμοποιούμε είναι καρκινογόνα για τους κατοίκους χρήστες ενός κτηρίου. Βρήκαμε αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο στη σελίδα : http://www.buildings.gr/greek/eksoplismos/oikologika_ilika/thermomonosi.htm για περισσότερες πληροφορίες αλλά και για να διαβάσετε την συνέχεια του  άρθρου επισκεφτείτε την.  .